Wszystkie dzieci Wilsona

__Dorothy__

Chyba już czas na jakiś temat, gdyż dyskusje się trochę rozsiały Wink

.

A więc przedstawiam:
Steven Wilson...

anek-

pierwsze co powiem: NIE OGARNIAM xd za dużo tego jak na jednego człowieka. pierwsze słyszę o Wilsonie, wcześniej przewijał się gdzieś tu w dyskusjach. Porcupine Tree kojarzę, Blackfield gdzieś mi się obiło o uszy.
jeśli mam być szczera - nie miałabym teraz cierpliwości do tego, by poznawać całą jego twórczość. może kiedyś, z nudów xd

Żelcia

anek-

hahahh, jeśli już się zapoznam, to na pierwszy ogień pójdzie Porcupine Tree.

Mona_

Zaciekawił mnie temat, więc posłuchałam sobie trochę Porcupine Tree, Blackfield znałam wcześniej. Muszę przyznać, że jestem nieco oczarowana, ale póki co chcę poznać resztę jego twórczości, a nie kończyć na dwóch, trzech utworach. Pierwsze wrażenie z Porcupine Tree udane, nie mogę się odpędzić od Lazarus. Szczere dzięki za ten temat Wink

__Dorothy__

Cieszę się, że temat się przydał Smile

.

A tak z nowości - można posłuchać 8-minutowej części utworu Raider II z nowej solowej płyty Wilsona Smile

.
[link widoczny dla zalogowanych]

Żelcia

Milutko.

__Dorothy__

Chyba już dostatecznie się przegryzłam z najmłodszym dzieckiem Bosego, żeby coś o nim napisać.

Słyszałam opinie, że jest to najlepsza płyta w jego karierze, opus magnum i takie tam. Co prawda, ja aż tak nie pławię się w zachwytach, ale muszę przyznać, że mamy tu do czynienia z całkiem niezłym kawałkiem muzyki.
Co jest świetne - na pewno początek płyty czyli tytułowy utwór, ponieważ słychać w nim potencjał płyty. Niestety to wrażenie zaciera się trochę po Sectarian. Dalej - mój osobisty faworyt w kategorii "Wilson łagodnie" czyli Deform To Form A Star. No Part of Me urzeka mnie swoim ciężkim klimatem, po którym przychodzi odprężenie w postaci Postcard. Raider Prelude nie trafia do mnie, a Remainder The Black Dog to tak problemowy utwór jak to tylko możliwe. Są dni, że dostrzegam w nim geniusz Wilsona, ale są też takie, w których nie mogę go słychać. Trzeba przyznać - wzbudza emocje.
Potem przechodzimy do Belle De Jour, pięknego, ale niestety nie chwytającego za serce. Ale możliwe, że to zabieg celowy, bo za nim następuje Index, który chwyta za klapy, gardło, serce i za co jeszcze może. Od początku piosenka wydawała mi się niezła i z każdym przesłuchaniem przekonywałam się do niej coraz bardziej. Punkt kulminacyjny mojej fascynacji nią osiągnęłam na koncercie w Krakowie - połączenie muzyki i efektów wizualnych zrobiło swoje - aż przeszły mnie dreszcze Smile

.
Ale wracamy do płyty. Kolejnym utworem jest Track One, który ma tzw. "momenty", ale nie jest zbyt spójny. I tak oto dochodzimy do Raider II, do którego miałam szczere chęci się przekonać, jednak jest dla mnie zbyt rozwlekły, niepotrzebnie wydłużony. W wersji live - odrobinę bardziej przyswajalny, ale też nie powala na kolana. Cóż... Kończymy płytę przyjemnym Like Dust I Have Cleared From My Eye, który trochę uspokaja moje skołatane nerwy po przesłuchaniu Raidera.

Co można rzec ogólnie: płyta broni się jako całość, mimo, że jest miejscami trochę niespójna. Widać w niej zamysł, koncepcję i dojrzałość twórczą z lekką nutką chęci do eksperymentowania. Takie solidne 8/10.

Ale jednak stwierdzam, że Insurgentes > Grace For Drowning.

Żelcia