The Rolling Stones

elion

wybaczcie!

od lewej: Bill Wyman, Brian Jones, Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts. pierwszy okres działalności zespołu.

o tym, ile Stonesi nagrali płyt, ile kilometrów kokainy wciągnął Keith Richards czy ile Mick Jagger miał w swoim łóżku groupie można by napisać książkę lub opowiadać przynajmniej przez miesiąc. ale tak w skrócie:
wszystko zaczęło się od spotkania dwóch kolegów z szkolnych lat - Michaela Philipa Jagger i Keitha Richardsa - na stacji kolejowej w Dartford. można by powiedzieć, że gdyby nie ta pamiętna stacja kolejowa, to muzyka nie wyglądałaby tak jak teraz, bo mowa o jednym z najpopularniejszych zespołów na świecie - The Rolling Stones.
potem w pewnym klubie Ealing poznali Briana Jonesa który był pomysłodawcą nazwy, na ogłoszenie z 'The New Musical Express' odpowiedział basista Bill Wyman, który został przyjęty za fajki, drinka i miał dobry wzmacniacz. ale basistą był genialnym, więc nie możemy zwalać jego przyjęcia na rzeczy materialne. jeszcze tylko zwerbować Charliego Wattsa, zdobyć menagera - Andrewa Loog Oldhama - i już było z górki.
wychodziły świetne płyty, wychodziły świetne single, Stonesi byli stawiani za zespół równy Beatlesom. przyszedł rok 1967, kamienie miały za sobą takie hity jak np. (I Can't Get No) Satisfaction, Paint It Black czy Under My Thumb. a w '67 przybyła psychodela, Oldham opuścił Stonesów, a Ci czując wolną Europę w studiu dali się ponieść narkotykowym rytmom, i tak oto powstała płyta Their Satanic Majesties Request - moja ulubiona, jednak społeczeństwu niezbyt podoba się ten wszędobylski bałagan oraz odejście od normy. jednak już rok '68 był lepszy - wychodzi genialny Beggars Banquet z Sympathy for the Devil na czele, a Brian Jones coraz bardziej się pogrąża. wkrótce zostaje usunięty z zespołu, a zastępuje go Mick Taylor, młody, ale niesamowicie utalentowany gitarzysta z którym Stonesi nagrali Let It Bleed, Sticky Fingers, Exile On Main Street, Goats Head Soup oraz It's Only Rock n' Roll. aha, a 3 lipca 1969 roku w swojej posiadłości został utopiony Brian Jones. przez wiele lat mówiono o jego śmierci nieszczęśliwy wypadek, jednak w 1993 roku na łożu śmierci, Frank Thorogood, ogrodnik w domu Jonesa, przyznał się do zamordowania wirtuoza. kontynuując, w 1975 Mick Taylor strzelił focha na błyszczących bliźniaków bo rzekomo podpisywali się pod jego kompozycjami, więc odszedł z zespołu, ale utrzymuje z nimi dobre kontakty (np. w tym roku znowu weszli razem do studia aby nagrać archiwalne kawałki na reedycję Exile) a zastąpiony został Ronem Woodem, który jest z nimi do dzisiaj. w '91, po dwudziestu dziewięciu latach, Bill miał już dość i odszedł z zespołu. The Rolling Stones zostali kwartetem, no ale basistę mieć trzeba? trzeba. więc zatrudnili Darryla Jonesa, którego nie lubię bo dla mnie jak basista w RS, to tylko Bill. ale nagrali z nim kilka dobrych płyt: Voodoo Lounge, Bridges to Babylon i A Bigger Bang, a podobno pod koniec tego roku mają powrócić do studia aby nagrać nowy album, tak więc The Stones Roll Out.

niektóre moje ulubione utwory:
Rocks Off
Starfucker
She's a Rainbow
Street Fighting Man
You Got The Silver (Keith na wokalu)

co jeszcze mogę napisać? chyba tylko to:
♥

to tyle ode mnie, last.fm mówi o nich tak:

malin

JESZCZE START ME UP!

I zapomniałaś zdjęcia Ronniego.
A więc, jak na swoje prawie 70 lat jest cholernie seksowny, i pewnie gdyby nie prawie 60 lat różnicy, to bym za nim szalała Very Happy

Ja wiem, wiem. Niedługo zacznę być posądzana o prawie-nekrofilię.

malin

ale już niedługo XDD

Żelcia

chce się wytarmosić tę jego czuprynę Very Happy

Kurczę, no ja się przy was dziwnie czuję! Bo Kings of Leon nie lubię, a piosenek Kamieni znam... czekajcie... 15, czyli mało jak na dość pokaźny dorobek płytowy Laughing

Coma

Oni to chyba do dzięwięćdziesiątki będą grać! Mr. Green

malin

Jak nie dłużej Very Happy

Sądzę, że Jagger kiwający się na wózku inwalidzkim + Keith z pampersem, wyglądali by całkiem spoko.

elion

lunajka

Nie słucham, jakoś nigdy mnie do tego typu muzyki nie ciągnęło.

hyperchondriac

O, a ja uwielbiam Stonesów Very Happy

Dopiero od niedawna ich słucham i zdążyłam poznać tylko ich dwa albumy, ale myślę że jeszcze zdążę przesłuchać całą resztę Smile

Ach, no i non stop się zachwycam tym, jak Keith Richards daje czadu na wiośle Very Happy

malin

Keith i Ronnie są moi : <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
STEREO, FELICZITA!